Blog
1 februari 2015 Is het al weer zo lang geleden? Ehhh ja, wat dacht je dan, je bent zelf ook al ruim de veertig gepasseerd!
Gisteren zag ik ineens een foto van mijn moeder voorbij schuiven in mijn timeline op Facebook. Op zichzelf niet zo vreemd omdat zij - inmiddels ook al weer de 70 gepasseerd - ook een pagina heeft op het mondiale gezichtenboek. De aanleiding van het bericht is bijzonder en feestelijk: Hetty Bosman geboren Van Eeden zit 50 jaar in zaken. Het bericht is geplaatst door Bosman Wijnkopers en memoreert aan het feit dat Hetty samen met Dick Bosman 50 jaar geleden hun succesvolle samenwerking zijn gestart in een groentenzaak in Doorn.
Hoewel ik nog niet was geboren, weet ik vanuit overlevering dat mijn ouders 50 jaar geleden al de ambitie hadden om vanuit de groentezaak iets moois te maken. Veel later - na omzwervingen via Zeist en Heemstede - bestierden zij een wijn en delicatessenwinkel in Den Haag. Vandaaruit hebben zij met liefde voor wijn en passie voor ondernemen de basis gelegd voor de in Den Haag en verre omstreken bekend staande wijnzaak Bosman Wijnkopers. Het is inmiddels al weer ruim 4 jaar geleden dat de wijnonderneming is verkocht aan de huidige drijvende kracht achter Bosman Wijnkopers: Nico McGough. Nico onderkende de kracht van het wijnbedrijf Bosman en heeft het onder dezelfde naam klaar gestoomd voor een nieuw tijdperk.
Het bijzondere aan dit alles is dat mijn moeder - liefkozend door de collega's Mrs. B. genoemd - nog steeds een paar dagen in de week vol energie en bevlogen haar liefde voor wijn 'botviert' op de collega's en klanten. En dat alles vindt zijn oorsprong in 1965 aan de Kampweg 75 in Doorn, alwaar nog steeds een groentezaak is gevestigd. Al met al een prestatie van het formaat van een gerenommeerd chateau ...... Chapeau!
3 maart 2013 In mijn blog 'Lappenmand' maakte ik melding van mijn muziekverzameling en de afspeellijst met de naam 'Reminisce' waarin ik rustige muziek heb verzameld en die ten tijde van mijn ziek zijn diende als medicijn. Muziek komt in aanmerking in deze lijst te worden opgenomen als het rustige muziek is, het in mijn muziekbrein onlosmakelijk is gekoppeld aan een gebeurtenis in mijn leven of gewoon past bij de tijdgeest van een decennium. In de blog gaf ik een aantal voorbeelden van nummers die deel uitmaken van de lijst. Naar ik vermoed ligt het aan mijn fysieke gestel en de psychische staat waarin ik toen verkeerde, waardoor ik overwegend nummers noemde met een ontegenzeggelijk voor mij melancholische lading. Een uitgebreider deel van de afspeellijst kun je bekijken op sharemyplaylists.
Muziekwerelden
Dat mijn liefde voor muziek ook andere muziekwerelden verkent blijkt uit een blik op de albums die ik in iTunes heb verzameld. De genres variëren van pop tot klassiek en van jazz, soul, blues en RnB naar house, dance en trance. Ook wereldmuziek en filmmuziek kunnen mij bekoren. Zaken die je niet tegenkomt zijn heavy metal (waaronder ook andere niet edel metalen als black metal en death metal), hardcore en punk. De muziek waar ik misschien wel het meest naar luister zijn de CD's van Café del Mar. Deze muziek uit de categorie lounge wordt uitgebracht door een café op Ibiza met dezelfde naam en kan als geen andere dienst doen als achtergrondmuziek. Het idee voor de CD's van Café del Mar is ontstaan doordat vele toeristen in de door de Catalaanse architect Lluis Güel ingerichte bar van de zonsondergang genieten bij het draaien van loungemuziek. Dit jaar gaan wij op reis naar Ibiza en zullen Café del Mar zeker bezoeken.
Recente aanschaf
Waar ik voor het tijdperk van het internet en streaming music nog veel CD's kocht, breid ik mijn collectie nu eigenijk alleen nog uit via het web. Om een beetje meer inzicht te geven in mijn verzameling, benoem ik enkele van de meest recente aanwinsten (met dank aan de techniek van de automatische afspeellijst):
- Spanish Dinner Party Music, Spanish Restaurant Music (aangeschaft voor onze trip naar Ibiza)
- A Donny Hathaway Collection, Donny Hathaway
- Noi, Eros Ramazzotti
- Viool concerten van Mendelssohn
- La Traviata, Verdi
- Les 100 plus grandes chansons françaises, vol. 1, 2 en 3
- Hier - Het Beste Van 20 Jaar Bløf
iPod en Podcasts
Muziek kan ik de gehele dag door horen en het valt mij soms zwaar om in het geheel geen muziek op te hebben. Je zou kunnen zeggen dat ik verslaafd ben aan muziek. In de auto heb ik vaak de radio aan op zenders als Radio 2 of Q Music. Aan het programma 'De Sandwich' van Jacques Klöters houd ik vaak mooie muzikale herinneringen over. Zeker toen dit drie uur durende programma op zondagochtend werd uitgezonden op Radio 2, was het de beste setting voor een rustige ochtend met de krant, een ontbijtje en een cappuccino. Tegenwoordig is het programma op vrijdag en luister ik het alleen nog via de podcast.
Gelukkig heb ik sinds enige tijd een aansluiting voor een iPod in de auto zodat ik mijn gehele muziekverzameling en podcasts mee kan nemen en af kan spelen. De ideale manier om voor alle momenten van de dag en voor alle stemming de juiste muziek tot je beschikking te hebben. Dat de gehele verzameling op een iPod past zegt iets over de omvang; mijn liefde voor muziek past nog steeds op een iPod Classic van 160GByte. De titel van deze blog 'Liefde voor muziek' vormt overigens ook de titel van een nummer uit de jaren ‘90 geschreven door de Belgische zanger Raymond van het Groenewoud. Dit nummer, beminde gelovigen, maakt overigens geen deel uit van de ruim 10.000 nummers in mijn verzameling. Heb ik dan hierbij weer wat op mijn verlangenlijstje?
2 februari 2113 Als accountant ben ik actief in de eerstelijns zorg en kom geregeld over de vloer bij gezondheidscentra, huisartsenposten en zorggroepen. Zo ook afgelopen maandag. Na een ziekbed van enkele dagen had ik het idee dat griep of ernstige verkoudheid voorbij was en pakte ik voorzichtig het werk weer op. Met het bestuur van een van onze klanten en een collega besprak ik die ochtend de bevindingen van onze controle; een plezierig en constructief gesprek. Weer thuis aangekomen bleek al snel dat het niet goed zat. Koude rillingen, kippenvel over mijn hele lichaam en ernstige hoestbuien gaven aan dat het herstel nog ver te zoeken was. Het was niet door naar start, laat staan ontvangen van 20.000 gulden, maar terug in de lappenmand.
De volgende ochtend de huisarts gebeld, in dit geval niet een van mijn klanten maar mijn eigen huisarts. Ik prijs mij relatief gelukkig dat ik in in de afgelopen 35 jaar slechts drie of vier keer bij een huisarts ben geweest, waarbij een maal voor een controlebezoek. Het uitblijvende herstel vroeg nu om een diagnose van een deskundige. Waar de doktersassistente die ik aan de lijn kreeg de indruk had dat ik een van de velen was met de gebruikelijke griep of verkoudheid, kwam ik niet langs haar voorselectie; zoals zij kenbaar maakte 'er heerst van alles op dit moment en het kan zijn dat u met uw verminderde weerstand opnieuw een virus heeft opgepakt'. Een consult bij de huisarts zou niet nodig zijn, want ik moest de griep gewoon uitzieken en kon bij de apotheek de huis, tuin en keukenmiddeltjes krijgen die mij daarbij kunnen bijstaan. Ik moest overigens wel rekening houden met feit dat herstel wel eens drie weken zou kunnen duren.
Ik voelde mij niet echt serieus genomen, maar goed zo dacht ik, wanneer nodig kan ik de volgende dag nog maar weer eens bellen. Diezelfde middag echter had ik dezelfde doktersassistente aan de telefoon. Zij belde om een afspraak te maken. Overleg met de huisarts leerde dat mijn symptomen om nader persoonlijk onderzoek en diagnose vroegen. De volgende morgen bleek dat de huisarts het bij het rechte eind had. Ik maakte, zoals hij aangaf, als een van de 20 patiënten met griep kans op een infectie. Kort onderzoek van de longen leerde dat sprake was van een bacteriele infectie van de lagere luchtwegen, zeg maar het voorportaal van de longontsteking. Aansluitend werd mijn bloedonderzocht op de CRP waarde. Deze waarde geeft een indicatie in welke mate het lichaam in staat is zelf een dergelijke infectie te kunnen weerstaan. Waar ik normaal gesproken bij een examen blij ben met een waarde van 82 van de 100, betekent een CRP waarde van 82 dat mijn lichaam het al zwaar te verduren heeft gehad; een antibioticakuur van een week is mijn deel. Het apparaat waarmee mijn bloed in mijn bijzijn werd onderzocht is overigens een opmerkelijk ding. De huisarts legde uit dat een dergelijk onderzoek voorheen alleen mogelijk was met een apparaat zo groot als een koelkast. Deze was zo groot als een uit te kluiten gewassen labelprinter en had een beetje de vorm van een frankeermachine. Hiermee werd in korte tijd een druppeltje bloed onderzocht, klaar terwijl u wacht. De eerste de beste bandenboer is er niets bij!
Hoewel de diagnose serieus is, ben ik wel blij dat nu duidelijk is waar het aan schort en dat met ondersteuning van de poortwachter van de eerstelijns zorg en de medicijnen van de apotheek gewerkt kan worden aan herstel. Dat het serieus is blijkt maar al te goed; ik kom met goed fatsoen mijn bed niet uit en het hoesten en de koorts houden voorlopig nog aan. Ik zit in de lappenmand en moet daar maar het beste van maken.
Ook onze poezen en katers, de drie musketiers Bep, Toos en Tom en onze oudere Bluffer houden van het bed dat nu dienst doet als mijn eigenste grote lappenmand. Zij komen geregeld buurten of een tukkie doen. Tja, nu er overdag ook gezelschap is moet je er natuurlijk gebruik van maken. Hoewel ze niet alle vier even gecharmeerd zijn van mijn aanhoudelijk en luide hoesten; dat verstoort de werverdiende poezerust.
Zodra het aangeslagen lichaam het aankan, maak ik van de legenheid gebruik om door mijn uitgebreide muziekcollectie heen te luisteren. Favoriet hierbij is zeg maar mijn persoonlijke Top 2000. Muziek moet altijd passen bij het moment of de gemoedstoestand. Zo ben ik zo`n vijf jaar geleden een afspeellijst gestart waarin ik rustige muziek verzamel die past bij een tijdperk uit mijn leven (Nothing Rhymed van Gilbert O`Sullivan of Baby be Mine van Michael Jackson), past bij een emotionele herinnering (Disparame Dispara, de live uitvoering van Laura Pausini) of zo maar omdat het naar mijn mening wereldmuziek is (Oude Maasweg van de Amazing Stroopwafels). Een collectie van totaal rum 160 nummers om op de achtergrond aan te hebben op momenten als deze, in de lappenmand tussen waken en slapen. Een verzameling muziek met zo nu en dan een beetje melancholische lading. Dat blijkt dan bijvoorbeeld uit nummers als All in Love is Fair van Stevie Wonder of het nummer Two Shots of Happy, One Shot of Sad van Matt Dusk. Ik sluit niet uit dat ik op een ander, minder aangeslagen moment, tot een minder melancholische keuze kom uit deze lijst. Daar veel van de muziek herinneringen oproept uit het verleden, heb ik de afspeellijst de naam Reminisce meegegeven. Muziek is voor mij ook een medicijn!
2 januari 2013 Aangetrokken door de opkomst van de sociale media heb ik in januari 2009 een twitteraccount aangemaakt. Voor die tijd was een deel van de Nederlandse bevolking, waaronder ook ondergetekende, al actief op het web via netwerken als Hyves en Linkedin. Dat je via de sociale media uiting kunt geven aan persoonlijke zieleroerselen had ik enige tijd daarvoor al ontdekt bij het schrijven van een persoonlijk verhaal op Hyves. De aanleiding van de blog was de leerroute 'Leiderschap met ziel en zakelijkheid' die ik destijds volgde. Terugkijkend waren dit mijn eerste schreden op het web als blogger waar een bijzondere wending in mijn leven aan ten grondslag lag.
Wat precies met een twitteraccount te doen was alles behalve duidelijk. Mijn eerste tweet was in de Engelse taal en uit de categorie persoonlijke tweets, met als onderwerp het kopen van contactlenzen. Tja ......... Wil je ook eens terugkijken naar jouw eerste tweets, ga dan eens naar http://www.mytweet16.com/ en vul je twitteraccount in.
Destijds was ik werkzaam bij CROP, een middelgrote accountantsorganisatie, waar we met een aantal door de sociale media gegrepen collega's het zakelijke en persoonlijk gebruik ontdekten van sociale media als onder andere Twitter, Linkedin, Facebook en Slideshare. Sigurd Felix en Karen Bootsma behoorden tot de hyperactieve collega's waarmee we op ontdekkingstocht waren in het land van de sociale media. Na enige tijd kwam de gedachte op dat een combinatie van zakelijke en persoonlijke berichten in het format van 140 tekens een manier zou kunnen zijn om te communiceren over ontwikkelingen op mijn vakgebied gecombineerd met zo nu en dan een uiting van persoonlijke ervaringen en gedachten.
In voorjaar 2011 voerde mijn ontdekkingstocht opnieuw langs het fenomeen weblog. Vanuit mijn functie als accountant en actief in de zorgsector schreef ik destijds mijn eerste blog als 'Accountant in de zorg'. Ik kijk erop terug als een eerste leuke stap als blogger. Na opnieuw een bijzondere wending in 2011, ben ik inmiddels werkzaam bij BDO en als lid van de BDO Branchegroep Zorg actief in de zorgsector.
Zo nu en dan steekt het idee de kop op om mijn blog weer nieuw leven in te blazen. Ook collega's, waaronder Carlijn de Nijs, juichen dat idee toe. Mede na aanmoediging van hen heb ik mijn nieuwe inspiratie toevertrouwd aan het web; zie hier het resultaat. Een goed begin van een leuk vervolg?
Je licht laten schijnen
21 december 2008 De afgelopen jaren stonden voor mij meer dan ooit in het teken van verandering. En deze tijd van het jaar vraagt bij velen als vanzelf om reflectie en daarom wil ik jullie via deze weg deelgenoot maken van een klein stukje van mijn ontdekkingsreis tussen ziel en zakelijkheid. Kinderen komen ter wereld met een open en onbevangen blik. Opvoeding, opleiding en andere ervaringen en ontwikkeling maken het ons moeilijk om die onbevangen blik op de dingen te behouden. Gaande het proces van veranderingen van de afgelopen tijd was het mijn vader die op gegeven moment opmerkte dat hij – zoals hij het formuleerde – 'weer mijn blije en open blik terug zagʼ. Klaarblijkelijk was ik die blik kwijt geraakt. Nu vragen jullie je wellicht af waaraan mijn vader refereerde. Welnu, mijn ouders hebben in huis een foto staan van mij als baby van nog geen jaar oud, waarop ik met mijn bolle koppie lachend de wereld inkijk. Die constatering van mijn vader heeft mij aan het denken gezet. Inmiddels staat bij mij thuis ook die foto en dient hij als herinneringen ijkpunt om vooral die blik niet meer kwijt te raken.
Van mijn ontdekkingsreis tussen ziel en zakelijkheid heb ik eerder al wat verwoord in een blog. Verderop in de leerroute werd mij gevraagd om mijn roeping in het leven te benoemen en deze te visualiseren aan de hand vaneen ansichtkaart. Wij hadden de keuze uit een groot aantal verschillende kaarten. De kaart die mij direct opviel was die met daarop een kind met blije en open blik. De kaart zie je hierboven. Ook deze kaart deed mij weer denken aan de open en onbevangen blik die wij als adolescenten in deze harde rationele wereld dreigen te verliezen. Gedurende dezelfde bijeenkomst werd een gedicht voorgelezen van Nelson Mandela dat mij raakte omdat het ons eveneens herinnert aan die onbevangen blik in ons.
Je licht laten schijnen (Nelson Mandela 1994)
Onze diepste angst is niet dat we niet goed genoeg zijn. Onze diepste angst hebben we voor onze onbegrensde kracht. Het is ons licht, niet onze schaduw, die ons het meest beangstigt.
Wie ben ik om te denken dat ik briljant, fantastisch, getalenteerd of krachtig zou zijn? Maar waarom zou je dat eigenlijk niet zijn?
Je bent een kind van God. Jezelf terughouden helpt de wereld niet vooruit. Er is niets lichtend aan om jezelf ten opzichte van anderen kleiner te maken, opdat ze zich niet minderwaardig zouden voelen.
Wij zijn bedoeld om te schijnen, zoals kinderen doen. Wij zijn geboren om het licht dat in ons leeft te laten schijnen. Het is niet alleen in sommigen van ons, maar in iedereen.
Als we laten schijnen geven we anderen onbewust de toestemming om hetzelfde te doen. Als we bevrijd zijn van onze angsten, zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.
Ik wens jou en de jouwen fijne feestdagen en een gezellig en gezond 2009.