14 september 2008
De afgelopen week was er een van uitersten. Na een drietal weken verdiende rust begon de week op de maandag met een beetje werk en nog een beetje rust als afsluiting van de vakantie. Het einde van de dag stond in het teken van de eerste bijeenkomst van de leerroute Leiderschap met ziel en zakelijkheid. In twee dagen hebben wij ons verdiept in vragen als: wat is spiritualiteit en wat is authentiek en duurzaam leiderschap? Dat alles in een groep van 15 inspirerende mensen met allemaal hun eigen ervaringen in leiderschap in de ruimste zin van het woord. De kernwoorden die mijngevoel na afloop van deze dagen samenvatten: geïnspireerd, geboeid en leerzaam. Er is nog een hoop te ontdekken op het emotionele, mentale en spirituele vlak. Als persoonlijke opdracht ga ik aan de slag met het onderzoeken van mijn roots/tradities en de emotionele aspecten daarvan. Inderdaad........het voelt als een uitdaging waar ik zo een twee drie nog niet klaar mee ben.
Hoewel de vakantie al een paar dagen voorbij, was ik ook de donderdag nog niet toe aan het doornemen van de volle elektronische (zakelijke) postbus met ʻvakantiepostʼ. De donderdag stond in het teken van het seminar Control(e)keten in de zorg: wie neemt verantwoordelijkheid? De uitnodiging voor het seminar geeft de volgende inhoud: Vertegenwoordigers van het Ministerie van VWS, NZa, NVZ, DNB en accountantskantoren zetten hun visies uiteen over mogelijke oplossingen voor de gerezen uitvoeringsproblematiek. Centraal staat de wijze waarop elke schakel in de zorgketen zijn bijdrage levert aan het transformatieproces van overheidsregulering naar marktwerking. Regievoering en coördinatie kunnen niet ontbreken bij beheerst organiseren en veranderen. Begrippen als over- en onderfinanciering, verevening en nacalculatie worden toegelicht in context van te voerenbeleid.
Over uitdagingen gesproken! Als sprekers tijdens het seminar kwamen onder meer leidinggevenden van verschillende ministeries en accountants aan het woord die een beeld gaven van hun ervaringen en visie op het zorgstelsel in Nederland. Het seminar is wat mij betreft in zijn doel geslaagd; wij zijn bijgepraat over de ontwikkelingen in het zorgveld, de problemen en de wijze waarop oplossingen mogelijk zijn. En er is meer dan overduidelijk geworden dat onzekerheden in de zorgketen zich steeds meer opstapelen in de financiële verantwoordingen van de betrokken partijen.
Als accountant ben ik betrokken bij de controle van verantwoordingen van zorginstellingen en kom vanuit die rol ook in aanraking met de grote veranderingen die (de financiering van) het zorgstelsel in Nederland doormaakten de onzekerheden die dat met zich meebrengt. Zoals zo vaak – en zoals haast onvermijdelijk is in een dergelijk gezelschap bij een seminar - vertalen die onzekerheden zich in financiële vraagstukken; ofwel keiharde euroʼs.
Waar zit hem nu die tegenstelling in waarmee deze blog aanvangt zul je je afvragen. Wat mij het meest opviel tijdens het seminar was de grote tegenstelling met de menselijke aspecten en vraagstukken waarmee ik tijdens de leergang in aanraking ben gekomen. Hoewel uiterst interessant en leerzaam was er tijdens het seminar nauwelijks aandacht voor de mens in het krachtenveld van de veranderingen binnen het zorgstelsel. Opvallend was dat één spreker, zelf een vertegenwoordiger van een zorginstelling met een financiële achtergrond, aandacht vroeg voor de al maar groter wordende vraag naar informatie die moet worden verstrekt aan alle belanghebbenden binnen het zorgstelsel. De volgende vraag is wat mij betreft cruciaal. Welke klant van een zorginstelling – of dit nu een ziekenhuis, een verpleeg- of verzorgingshuis, een thuiszorginstelling of een GGZ-instelling is – maakt eerst een studie van al die informatie die volgens alle wetten en regels moet worden verzameld en openbaar gemaakt?
Zonder de financiële en politieke problemen te willen bagatelliseren zou het best eens aardig zijn om ons af te vragen wat de ʻmenselijke maatʼ van informatie is?